Je hebt er waarschijnlijk al over gehoord. De LGBTQIA+ gemeenschap: Llesbisch, Gay, Biseksueel, Transgender, Queer, Interseks, Aseksueel. En de + staat voor alle andere genderidentiteiten.
Christo's verhaal is slechts een van de vele die beschrijven wat velen moeten doormaken op het gebied van gezondheid. Discriminatie en sociale uitsluiting maken nog steeds deel uit van het dagelijks leven. Hoewel het wettelijke kader voor homoseksuele en biseksuele mensen in Duitsland geleidelijk is verbeterd, zijn er nog steeds grote tekortkomingen voor transgenders en intersekse personen. Sinds 2018 is het mogelijk om op identiteitsdocumenten naast "vrouwelijk" en "mannelijk" ook "divers" in te vullen of de gegevens blanco te laten. Deze sociale gender binary en oriëntatie op heteroseksualiteit hebben een grote impact op het leven en de gezondheid van alle lesbiennes, homo's, biseksuelen, transgenders en intersekse personen. Internationale studies tonen aan dat zij veel vaker lijden aan depressieve ziekten. Aan de andere kant ervaren ze een gevoel van welzijn wanneer ze kunnen leven zonder discriminatie met betrekking tot hun seksuele geaardheid. Zijn we in deze tijd niet allemaal EEN, een WIJ, een gemeenschap? Dat zou je denken... maar helaas is dat niet het geval. Wij bij her1 willen een voorbeeld stellen, een nieuwe poging starten met Christo's verhaal en licht werpen op wat velen in onze gemeenschap helaas nog steeds moeten doormaken:
"De LGBTQIA+ gemeenschap is wat we een minderheid noemen, of we deze term nu leuk vinden of niet - ik vind hem persoonlijk niet leuk - hij is er om een groep mensen te beschrijven die lijden onder discriminatie, agressie en een onderdrukkend systeem. Minderheden lijden onder mentale en fysieke problemen en daarom ben ik gekomen om mezelf te uiten over een onderwerp waar we over moeten praten. Ik ben Christo, queer & non-binair, mijn voornaamwoorden zijn zij/hen, en ik ben opgegroeid als een blanke cisgender jongen, potentieel homo. Ik ben hier om jullie iets over mijn eigen verhaal te vertellen, omdat ik liever mijn eigen ervaring deel dan dat ik praat namens het leven van anderen. Dit is mijn eigen verhaal en ik kan vandaag alleen voor mezelf spreken.
Ik ben geboren in een klein dorpje in Zuid-Frankrijk, ik hoor je al zeggen "owe, Zuid-Frankrijk", en het klopt dat het een prachtige plek is om op te groeien. Ik klaag niet graag over mijn leven omdat ik erken dat ik behoorlijk bevoorrecht ben. Ik denk dat opgroeien daar gepaard ging met veel vreugde, vrijheid en geluk, maar het had ook zijn keerzijden. Ik was het jongetje omringd door alle meisjes, ik was degene die meisjes leuk vonden en waar veel jongens een hekel aan hadden. Mijn ouders en vooral mijn moeder gaven me altijd veel vrijheid in de keuzes die ik maakte, ze steunde me meestal. Mijn zus was mijn beste vriendin en soms mijn beste vijand, ze is bijna 5 jaar ouder dan ik en ik wilde net als haar zijn. Ik wilde zingen, ik wilde me met haar aankleden, ik wilde met haar met poppen spelen en ik wilde haar barbiepoppen met mijn action man poppen laten spelen, dus dat deden we.
Dingen veranderden op een gegeven moment radicaal, van gezien worden als een beetje anders tot beledigd en gepest worden, toen ik op 11-jarige leeftijd naar wat we in Frankrijk "college" noemen ging. In mijn herinnering werd ik gehaat door de jongens, de oudste meisjes beschermden me een tijdje, dus ik voelde me redelijk veilig totdat ze vertrokken. Toen ik 12 was, denk ik dat ik in deze opstandige fase kwam om mezelf te beschermen tegen deze giftige omgeving. Zolang ik me kan herinneren kwam mijn eerste depressieve fase op deze leeftijd, ik was vaak moe, ik huilde voordat ik naar school ging en ik wilde het aan niemand vertellen. Ik moest sterk zijn, geen emoties tonen, net zoals de maatschappij jongens vertelt dat ze moeten zijn. Met de jaren werd ik verdrietiger, impulsiever, bozer en soms zelfs gewelddadiger. Ik zocht manieren om gezien te worden, manieren om stiekem om hulp te vragen. En op dat moment stopte ik ook met zingen, iets waar ik echt blij van werd. Het jaar daarop schopte een jongen die een hekel aan me had me in mijn rug, ik werd zo'n 5 meter op de grond geprojecteerd, mijn rug was geblokkeerd. Twee jaar later maakte ik deel uit van de oudsten, het was tijd voor ons om de pestkoppen uit te hangen en we deden niet veel meer dan stripboeken uit de hand van mensen pakken die ze in de bibliotheek lazen, om ze terug in hun doos te stoppen. Tot voor kort voelde ik me schuldig over dit gedrag. Aan het einde van dit jaar, in de zomer voordat ik naar de middelbare school ging, werd ik gewelddadig gepest door een groep sporters, ze pakten me en maakten me vast aan rugbypalen met harde tape totdat ik mezelf eruit kon krijgen, mijn vriendinnen schreeuwden en vroegen hen hiermee te stoppen. Later maakten ze me vast aan een tafel terwijl ik sliep, ze draaiden de tafel, ik lag met mijn gezicht naar beneden op de grond, ze liepen en sprongen op die tafel. Ik was vernederd, ik was 14, en een deel van mijn innerlijke kind bleef daar. Ik heb er nooit met mijn ouders of iemand anders over gesproken tot ik 25 was, ik lachte van tijd tot tijd "gewoon" om deze scène, totdat een vriend van mij, in 2017, me liet nadenken over wat er was gebeurd en ik de mogelijke impact kon erkennen. Toen kwam alles in een stroomversnelling.
Jaren gingen voorbij en ik doorliep de middelbare school waar dezelfde dingen gebeurden op een "minder gewelddadige manier". Ik stond bekend als een van de flikkers terwijl ik er niet eens voor uitkwam. Later werd ik door iemand uit de kast gehaald en ik kan zeggen dat deze ervaring door niemand gevoeld zou moeten worden, we zouden onze eigen verhalen moeten vertellen. Ik verloor het beetje zelfvertrouwen dat nog in me zat. De dingen die me in leven hielden waren de nieuwe ontdekkingen in het leven, gevoelens en vooral de steun en liefde van een grote groep vrienden, waarvan 99% vrouwen waren. Dit heeft veel bijgedragen aan de persoon die ik nu ben. Stap voor stap werd ik een tiener die graag feestte, graag dronk en behoefte had aan liefde. Toen ik opgroeide als volwassene was dat de manier waarop ik dingen onder ogen zag, stoffen in mijn lichaam krijgen om te leven, om me te voelen. Ik hield zo lang zoveel vast dat ik dingen ophoopte die uit mijn hoofd moesten, via mijn lichaam. Dansen op muziek was een manier om te overleven, bij mijn vrienden zijn was het enige dat telde. Ik wilde leven en ik voelde me zo gelukkig dat ik dat kon.
Toen ik 21 was, begon ik woorden te geven aan het pesten terwijl ik mijn bachelor afrondde en begon ik me te realiseren wat me in het verleden was overkomen. Ik begon boos te worden op de maatschappij omdat wij, minderheden, kinderen, niet hun ware ik mochten zijn. Ik voelde me onveilig als ik een jongen tegenkwam, zelfs in een kleine stad. Mijn gevoel van eigenwaarde was zo laag dat ik verliefd was op een giftige relatie met mijn eerste langdurige vriendje. Ik had het gevoel dat deze aan-uit relatie was wat ik verdiende. Voordat ik 23 werd, verhuisde ik naar Berlijn, was ik net over deze relatie heen en kreeg ik een enorme kans op werk. Het veranderde veel dingen en sindsdien wist ik dat Berlijn mijn thuis was. Ik had een grote carrièrestijging, alles ging zo snel, nogmaals, te snel waarschijnlijk. Maar dingen gebeuren met een reden. Dit was de laatste stap voordat ik me realiseerde dat sommige dingen niet klopten en opgelost moesten worden. Ik kreeg een burn-out, ging naar een businesscoach die me hielp beseffen dat ik dingen moest loslaten en begon toen in therapie te gaan.
Aan het begin van 2018 heb ik één intentie op het komende jaar gezet: van mezelf leren houden. Het begon met het besluit om de baan op te zeggen die mijn leven had veranderd. "Waarom zou je dat doen?" Vroeg ik mezelf vaak af, maar ik bleef mijn gevoel volgen, en op de een of andere manier wist ik dat dit mijn pad was. Ik moest een depressie onder ogen zien en mijn ware zelf leren kennen. Door van mezelf te leren houden, realiseerde ik me hoe waardevol ik kon zijn, dat dit verhaal dat ik je net vertelde me vernietigde, maar me ook maakte tot de persoon die ik nu ben. Ik moest dingen accepteren om ze achter me te kunnen laten. Ik heb vaak op pauze gedrukt omdat ik dat nodig had. 2018 was het jaar dat zoveel dingen in mijn leven veranderde, en sindsdien zijn de dingen mooier geworden. Het gaat met ups en downs, het is niet altijd makkelijk, maar ik weet bijna elke dag dat het goed komt. Omdat ik er nu voor mezelf ben, probeer ik dit ding waarbij ik mijn eerste prioriteit ben, omdat niemand dat voor mij zou moeten doen. Ik heb meer sleutels in handen om de deuren te openen die ik wil openen, en ik kan ze sluiten wanneer dat nodig is. Ik ben een slachtoffer geweest en ik ben niet bang om dat te zeggen, maar dat betekent niet dat het mij nog steeds moet definiëren. Want als ik mezelf blijf kwetsen, zal ik onderweg ook anderen kwetsen en dat wil ik niet. Ik heb een lange weg afgelegd en soms voelt het alsof ik een paar levens in één heb geleefd. Ik neem het leven zoals het komt en ik word me steeds bewuster van wat er in mijn hoofd en in mijn lichaam gebeurt. Gezondheid is nu een prioriteit voor me.
Met de jaren drong het tot me door dat ik mezelf in een binair systeem plaatste waarin ik een keuze moest maken over mijn seksualiteit, dus ik stelde mezelf in als homo en dacht dat ik alleen van cisgender jongens kon houden. Gaandeweg voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik leefde ermee. Tot ik stap voor stap antwoorden kreeg en me realiseerde dat de etiketten die ik opgeplakt kreeg niet van mij waren, maar van de maatschappij waarin we leven. Het kostte me een tijdje om de waarheid over mijn geslacht te erkennen en nog een tijdje om eindelijk dingen uit mijn mond te krijgen. Vandaag de dag moet ik nog steeds soms met mijn vuist op tafel slaan en nee zeggen, ik moet nog steeds vechten voor mijn rechten en die van anderen. Niet alleen omdat ik dat wil, maar ook omdat ik dat aan de gemeenschap verplicht ben. Ik ben non-binair, maar of ik me man noch vrouw voel, is mijn zaak. Zo nu en dan worden er vragen aan me gesteld die andere mensen niet zouden krijgen, word ik slecht aangekeken en soms zelfs beledigd. Wat veranderd is, is dat ik weet wat ik waard ben. Sommige dagen kom ik voor mezelf op en neem ik een potentieel risico, en andere dagen negeer ik ze omdat ik er de mentale ruimte niet voor heb. Het is een nooit eindigend proces en ik ben blij dat ik deel uitmaak van een gemeenschap die de verschillen die we hebben omarmt.
Ik betaal nog steeds de prijs om mezelf te zijn. Ik ben nog steeds bang 's nachts, ik verander nog steeds van weg als ik een groep mannen tegenkom, ik fake soms nog steeds een telefoongesprek alleen maar omdat ik me dan veiliger voel in het park. Maar onthoud één ding: het leven is zo'n kostbaar avontuur en door welke drama's ik ook ben gegaan, ik word gedreven door de zonneschijn aan het einde van de tunnel. Ik word gedreven door de wolken die de lucht verlaten en hem blauw achterlaten. Soms wordt het bewolkter en ik heb geleerd dat te accepteren. Dat is wat mij mij maakt, dat is wat mij uniek maakt, net als de dingen die jou jou maken. Het lijkt misschien makkelijk om dat verhaal hier te vertellen, maar het kostte me dagen om erover te schrijven, het kostte me jaren om herinneringen op te halen, jaren om te erkennen wat er gebeurd is en wat voor impact het op mij had, op mijn leven, op mijn geestelijke gezondheid. Het zal me nog jaren kosten om van alles te genezen, het kost veel energie, veel tijd, veel moed en veel geld. Dit is een proces zonder einde waar ik gelukkig aan begonnen ben en waar anderen geen toegang toe hebben.
Verschil en diversiteit moeten elke dag in ons leven gevierd worden, niet alleen in juni.
Wij zijn 1, wij zijn haar1."
Christo